آرتروز زانو چیست؟ در چه افرادی شایع است؟ در این پست به سوالات شما همراهان عزیز پاسخ می‌دهیم، باما همراه باشید​​​​​​. 

آرتروز زانو یک عارضه شایع در میان افراد میانسال و مسن است. در یک آمار از آمریکا 2% افراد بالای 17سال و 40% افراد بالای 65 سال دچار آرتروز با علایم کلینیکی بودند. آرتروز یک بیماری پیشرونده نزد بیماران فعال است. 
غضروف های هیالن هیچ گونه قدرت ترمیم ندارند، فشارهای زیاد و ممتد برای تغذیه غضروف مفصلی مضر است. نگه داشتن زانو در یک حالت بدون حرکت به مدت طولانی مثلا گچ گیری طولانی باعث تخریب غضروف می شود. کاهش وزن، خودداری از بالا و پایین رفتن از پله ها از اصول موثردر پیشگیری و درمان آرتروز است. اولین درمان دارویی در آرتروز داروهای مسکن بدون خاصیت ضد التهابی مثل استامینوفن می باشند. بیشترین داروهای مصرفی در آرتروز داروهای ضد التهابی غیر استروییدی می باشند. داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی نسل اول (COX 1) ارزان و موثر ولی عوارض کبدی کلیوی و گوارشی آنها را باید در نظر گرفت. داروهای ضد التهاب غیراستروییدی نسل دوم (COX 2) گران تر و شاید اثرات کمتر و عوارض کمتری از گروه اول داشته باشند. در مصرف این داروها باید مسایل اثرات دارویی، گرانی و عوارض را در نظر گرفت.
 تاکنون اثرات موثری در تغذیه و یا بهبود وضعیت غضروف مفصلی در استفاده از مکمل های تغذیه ای مثل کندروئتین سولفات و یا گلوکزآمین دیده نشده است. تزریقات داخل مفصلی کورتیکواستروییدها باعث ازدیاد ریسک آسیب به غضروف مفصلی می شود، به این دلیل نباید بیش از 4-3 بار در سال تکرار شود. تزریقات هیالورونیک اسید در بررسی ها، برتری نسبت به کورتیکواستروییدها ندارد. بسیار گران،کند اثر و خطرات واکنش التهابی پس از تزریق را همراه دارد. فیزیوتراپی برای تقویت عضلات چهار سر، کشش عضلات هامسترینگ و کاهش وزن اثرات بسیار خوبی در درمان آرتروز زانو دارند. استفاده از وسایل ارتوپدی مثل زانو بندهای Unloader حتی بانداژ الاستیک باعث کاهش درد و احساس بهبودی در بیماران می شود. استفاده از گوه (Wedge)برای کفی کفش باعث کاهش فشار بر زانو و در نتیجه کاهش علایم بیماری می شود.